Tynki cementowo-wapienne mogą być ostatecznym wykończeniem powierzchni ściany albo stanowić podłoże do wykonania wypraw, takich jak gładzie gipsowe, sztablatury, tynki mineralne czy akrylowe. To tradycyjne tynkowanie.

Tynki cementowe – są mieszanką cementu, piasku i wody. Układa się je głównie na sufitach i ścianach pomieszczeń narażonych na działanie wilgoci (pralnie, łazienki). Są bardzo odporne na uszkodzenia, ale za to ciężkie do wyrabiania.

Tynki cementowo-wapienne - jak przygotować, jak kłaść

Tynki cementowo-wapienne można przygotować bezpośrednio na budowie. W ich składzie są cement, piasek, woda oraz wapno. Jednak aby uzyskać dobry tynk, trzeba bardzo starannie dobrać proporcje składników, co w warunkach budowy rzadko się udaje. Pewniejszym rozwiązaniem są więc dostępne na rynku gotowe suche mieszanki cementowo-wapienne z dodatkami uszlachetniającymi. Mieszankę stanowią cement, wapno i wypełniacze kwarcowe. Zadaniem dodatków uszlachetniających jest zapewnienie materiałom plastyczności i odpowiedniej przyczepności do podłoża. Tynki cementowo-wapienne mogą być ostatecznym wykończeniem powierzchni ściany albo stanowić podłoże do wykonania wypraw, takich jak gładzie gipsowe, sztablatury, tynki mineralne czy akrylowe. Grubość naniesionego tynku, podobnie jak cementowego, wynosi 2-3 cm. Gruby, a więc i ciężki tynk dobrze akumuluje ciepło i zwiększa komfort akustyczny domu. Tynk cementowo-wapienny jest mniej wytrzymały na uszkodzenia i wilgoć niż cementowy. Jest za to łatwiejszy do wyrobienia i ma lepszą paroprzepuszczalność.

Tynki cementowe i cementowo-wapienne można układać w trzech warstwach (obrzutka, narzut i gładź) lub w dwóch (obrzutka i narzut). Trójwarstwowe są niezastąpione wówczas, gdy mamy do czynienia z nierównymi ścianami. Dzięki nim można wyrównać ich krzywizny, pod warunkiem że nie przekraczają one 1,5-2 cm. Tynki dwuwarstwowe polecane są do wykańczania ścian równo wymurowanych. Tanie tynki cementowe są chętnie stosowane jako obrzutka w tynkach cementowo-wapiennych. Obniżają wówczas nieco ogólny koszt tynkowania.

Tynki cementowo-wapienne a podłoże

Na jakie podłoże? Podłożem pod tynki cementowe i cementowo-wapienny mogą być podłoża mineralne, czyli ściany i sufity z betonu zwykłego, betonu komórkowego, cegły, pustaków ceramicznych, płyt wiórowo-cementowych, tynków cementowo-wapiennych, a także powierzchnie gipsowe. Nie można natomiast pokrywać takim tynkiem podłoży drewnianych, metalowych i z tworzyw sztucznych, gdyż nie zapewniają one odpowiedniej przyczepności. Na tego typu podłożach trzeba najpierw zastosować dodatkowe elementy w postaci siatek, mat trzcinowych, dranic lub listewek.
Przygotowanie podłoża pod tynkowanie. Przyczepność tynku zależy w dużej mierze od prawidłowego przygotowania podłoża. Musi być ono nośne, czyli mocne i stabilne oraz oczyszczone z kurzu, brudu i słabo przylegających kawałków, a także zanieczyszczeń mogących osłabić przyczepność. Bezpośrednio przed tynkowaniem podłoże należy zwilżyć czystą wodą, a gdy jest bardzo chłonne – pokryć środkiem gruntującym odpowiednio dobranym do podłoża.
Gdy tynkowane będą podłoża gipsowe, ściany należy zarysować ostrym dłutem w gęstą, skośną siatkę, tak aby głębokość rys wynosiła około 3 mm. Przed przystąpieniem do tynkowania płyt wiórowo-cementowych ich styki trzeba pokryć pasami z siatki metalowej (zabezpieczonej przed korozją).

Układanie tynków. Zaprawę tynkarską otrzymuje się przez wymieszanie suchej mieszanki z odpowiednią ilością wody. Tak przygotowaną zaprawę narzuca się równomiernie kielnią lub maszynowo – agregatem tynkarskim.

źródło:

-http://muratordom.pl/budowa/podlogi-i-schody/tynkowanie-wewnatrz-tynki-cementowe-i-cementowo-wapienne,114_128.html?&page=0

-http://ladnydom.pl/budowa/1,106570,11055524,Tradycyjny_tynk_cementowo_wapienny.html

hmmm. czy to napewno Bażant?

Taras nad garażem

Do niedawna na dźwięk słowa "taras" budowlańcy wywracali oczy, nadymali policzki i tłumaczyli, że ten element domu musi przeciekać i w związku z tym, lepiej go unikać. Po części mieli rację, bo starymi metodami w pełni szczelnego tarasu rzeczywiście zrobić "się nie da".
A wszystko przez roczne i dobowe wahania temperatury. Pod ich wpływem nawierzchnia tarasu nagrzewa się i rozszerza, a potem schładza i kurczy, co wywołuje jej deformację i pękanie. Na to tylko czeka woda - wpada w szczeliny i rozpoczyna swoją niszczącą działalność.
Żeby uchronić najbardziej wrażliwą i najważniejszą warstwę płaskiego pokrycia, czyli izolację przeciwwodną przed różnicami temperatur, schowano ją w końcu pod ocieplenie. Ale coś za coś. Na wierzchu znalazła się izolacja cieplna - teraz to jej trzeba było zapewnić wytrzymałość i wodoodporność. Efektem poszukiwań jest polistyren ekstrudowany (XPS) - twardszy i znacznie mniej nasiąkliwy od tradycyjnego styropianu. W ten sposób powstała technologia, która umożliwia wykonywanie tarasów wszędzie tam, gdzie mamy na to ochotę i gdzie jest taka potrzeba.

Izolacja tarasu

Stosując technologię dachu odwróconego, nie musimy się już martwić o szczelność tarasu. Oczywiście pod warunkiem przestrzegania reżimu technologicznego i precyzji wykonania wszelkich łączeń materiałów, bo każda niedokładność, każde uszkodzenie powłoki, ułatwi wodzie "mokrą robotę".
Trzeba też pamiętać, że zmiana kolejności ułożenia warstw ma wpływ na rodzaj i ułożenie pozostałych materiałów, a także na sposób odprowadzenia wody, a nawet sposób pielęgnacji tarasu. Przy tej technologii jego zewnętrzna warstwa musi być wykonana z materiału nie związanego z podłożem. Czyli na przykład - płyt betonowych albo kamiennych ułożonych luzem na podkładkach czy żwirze lub z desek tarasowych przykręconych do legarów luźno ułożonych na podkładkach. Umożliwia to swobodne przenikanie wody pod warstwę izolacji cieplnej - aż do izolacji przeciwwodnej. 

Źródło: http://ladnydom.pl/budowa/56,108843,12589318,Zobacz_takze_,,1.html